Kiedy jest możliwe in vitro z nasieniem partnera?

Współczesna medycyna stwarza nowoczesne możliwości leczenia niepłodności, wśród których najskuteczniejsze są kliniczne i laboratoryjne techniki wspomaganego rozrodu. Jedną z metod jest zapłodnienie pozaustrojowe. Materiałem rozrodczym mogą być gamety pobrane od przyszłej matki i ojca lub od anonimowych dawców.

Co oznacza zapłodnienie pozaustrojowe?

Zapłodnienie pozaustrojowe, inaczej nazywane in vitro, jest techniką wspomaganego rozrodu, która polega na połączeniu komórki jajowej z plemnikiem poza organizmem kobiety w warunkach laboratoryjnych. W przypadku powodzenia zabiegu i zapłodnienia komórki jajowej, zarodki wprowadza się do jamy macicy za pomocą specjalnego cewnika. Etap ten określany jest „transferem zarodków”. Przed przystąpieniem do procedury zapłodnienia pozaustrojowego, para poddawana jest badaniom kwalifikującym ją do zabiegu. Kobieta przechodzi badanie USG, które ma ocenić stan narządów rodnych oraz badania hormonalne. Mężczyzna, będący partnerem przyszłej matki, może być dawcą nasienia pod warunkiem pozytywnych wyników badań. Przyszły ojciec zostaje skierowany na badanie nasienia, w trakcie którego określane są takie parametry, jak: liczebność plemników, ich ruchliwość, żywotność oraz morfologia. Jeżeli parametry nasienia są nieprawidłowe (np. zbyt mała liczba plemników lub ich uszkodzenia), lekarz może zdyskwalifikować przyszłego ojca jako dawcę komórek rozrodczych. W takim przypadku para może podjąć decyzję o zapłodnieniu pozaustrojowym z nasieniem od anonimowego dawcy.

Wskazania do zapłodnienia pozaustrojowego

Decyzję o zakwalifikowaniu obojga partnerów jako dawców komórek rozrodczych podejmuje lekarz kliniki leczenia niepłodności w oparciu o przeprowadzoną wizytę wstępną oraz analizę otrzymanych wyników badań. Dla kobiet i mężczyzn zostały określone wskazania do zastosowania zapłodnienia pozaustrojowego. Ze strony przyszłej matki są to: endometrioza, niedrożność jajowodów, niepłodność idiopatyczna (o nieustalonej przyczynie) oraz niemożność wywołania owulacji. Czynnikiem męskim mogącym skłaniać parę do podjęcia decyzji o zabiegu in vitro jest obniżona jakość nasienia (np. całkowita liczba ruchomych plemników wynosi mniej niż milion lub występuje na poziomie 1-10 milionów w przypadku niepłodności trwającej dłużej niż 2 lata).

Pobranie komórek rozrodczych

Jeśli para pozytywnie przeszła etap kwalifikacyjny do zabiegu zapłodnienia pozaustrojowego, rozpoczyna się procedura przygotowawcza. Polega ona na stymulacji hormonalnej przyszłej matki, której celem jest zwiększenie liczby dojrzałych komórek jajowych. Etap ten trwa około 7-12 dni, a kobieta jest pod stałą obserwacją lekarską. Lekarz wyznacza datę pobrania komórek jajowych na podstawie badania USG oraz wyników badań hormonalnych. Punkcja, czyli pobranie gamet od przyszłej matki, wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym i trwa około 15 minut. Tego samego dnia przyszły ojciec zgłasza się do kliniki, aby oddać nasienie, co odbywa się w specjalnie przygotowanym pomieszczeniu.